in the end of everything...

**ta namaaan!! wala nang pasook!! summertime na, beybeh!:))

sinapak ko ang taong nagsabi niyan. sobrang nainis ako sa notion niya.

im not saying that i like school, though. kung puwede lang ring batukan ang taong nagimbento at nagpacomplicate ng schooling/education, eh ginawa ko na.

its just that i never really liked summer. ever since nagkamalay ako sa world, ayaw ko ang concept na wala ka talagang ginagawa. as in super wala. Pero its kinda ironic kasi kung may iuutos sa akin, parang instinct na lumalabas sa aking bibig ang aking established na na answer: KAPUY.

haay. ang tao nga naman. kung anu-ano lang ang gustong gawin, pero kahit kailan, hinding hindi papanindigan.

and speaking of mga hindi naninindigan sa mga cherva na lumalabas sa kanilang mga machine-gun-like mouths na puno ng reklamo, asar, libak, pangarap at kung anu-ano pa, may mga tao talagang pabugso-bugso ang mga kinikilos. hindi nila sinusunod ang kanilang mga sinasabi, at awkweird siya. dont worry, guilty ako.

ang sabi niya masaya siya, pero hindi naman eh. kitang kiya kaya.ü

ang sabi ko hinding hindi ako magpapadala. but noooo. (hui. suuuuper slight lang ha.)

ang akala ko aabutan ng mga six months ang kanyang paglayas. pero pagbukas ko ng gate, ayan siya, at parang walang nangyari.
sabi niya dati, pinapahalagahan niya iyon. pero iniiwan niya nga lang eh, ay mas inuuna pa niya ang kanyang... external affairs.


konti lang yan. pero iyon talaga ang maremember ko. hrrrr.

tama. may gusto pa akong irant.
ikaw ba. denial ka masyado. kitang-kita na kaya. :)) paminsan ba, medyo maawa ako sa iyo... kasi namimisunderstand ka. pero wala man akong magawa. but hey. ive got nothing against you in any way. anyway, im just wondering... how do you do it? paano mo matiis na magpakaalila at magpautos para lang sa kanya?
and the ulirang alalay goes to...