:))

masakit gud.



kasi, i already fell. by the time i realized that, you fell for another.



parang dati, papunta ka na. malapit ka na. tapos, palapit na rin ako. eh, hindi mo ako nahintay, nauna ka. aaat. iniwan mo ako.



kaya mahirap siya para sa akin ngayon. mahirap para sa akin na magdetatch lalung lalo na nakikita kita na kasama siya at makarinig ng kuwento niyong dalawa.



mas mahirap dahil hindi mo ako kinakausap at iniiwasan mo ako. sana naman yung pagkakaibigan natin dati ay nanatili para naman kahit papano ay malaman ko kung ano man ang nangyayari sayo dahil sa ngayon, wala akong kaalam-alam.



pero kung tutuusin, at gaya ng sinasabi ko sa sarili ko, wala akong karapatang magreklamo. hindi naman kita pagmamay-ari, at hindi ko hawak ang puso mo. wala naman akong karapatang magkaroon ng ganitong klaseng pagdaramdam dahil kung baga nga, its not official.



ayaw na kitang iyakan. ayaw ko nang magdamdam. gusto ko nang makawala.



ang tanga ko naman. hindi ko sinabi bago ako umalis. bakit pa kasi in denial baaa.



well. at least youre happy with whatever you are and whoever youre with. because its all that matters: for you to be happy even if its difficult for me to swallow. tatanggapin ko na lang na mas masaya ka na ganyan kaysa sa kasama ako. ok naman ang lahat pag masaya ka diba...


masaya ka ba talaga?

isa na lang.:)

it's been a long time. i know, i know.

kuwento? maynila?

ok lang naman siya. nakapagisip2x ako. hahaha. i already know what i really felt. and how i really am. PLUS. nakapagadopt nanaman ako ng anak. hahahahaa. kaya lang, nakakaasar. walang nagbreak. nang dahil lang sa .5. awoo.

experience? well. i think hindi tamang lugar ang isang blogsite para dyan. kaya, unless kausapin niyo ako ng personal, hindi ako makakapagshare.:D

paguwi ko? umm. i would be the greatest liar on earth when i'd say na ok lang ang pag-uwi ko. masaya naman ung pinabaunan ako ng maynila ng stiff neck.:D
sa classroom? well. ayoko nang isipin un. hahaha.

ang week so far? nakakainis. kasi while i managed to mend an aspect of... well... my dilemnas before ako umalis, may nagcome up. nakakapanghinayang kasi. communication gap(which is so stupid of a dilemna lalo na sa isang gaya ko.:))). at nakakakadepress siya because for one, it distracts me. and second, it both affects us negatively. ang tanong na nasa isip ko ngayon? BAKIT?ANO BA TALAGA?(kung kailan medyo alam ko na ang talagang nararamdaman ko...)(HUH! REVELATION BA ITO??) and again, hindi ako maglalabas ng kahit ano dito dahil isa nga itong blogsite.:))


ano pa ba?...


AYY. OO. LAMPUCHA. NAWALA I.D. KO. TALK ABOUT WALA TALAGA AKONG PRESCENCE OF MIND. AT NAKAKADISTURB TALAGA SIYA.:))

ano pa ba.

alam ko. galit kayo. bakit pa ako magkakaroon ng blogsite kung hindi ko naman siya gagamitin para sa nakatakda nitong gamit: ang pagshare ng whatever crap sa isip ko? at bakit napakacrypic ko?(im not cryptic, youre just slow.) well. kasi. ano pang use ng pag-uusap ng personal? alam niyo, ill blame miscommunication on three things:
pagkamanhid.(nandyan na o. nagbubulag bulagan pa. hindi pa nagsasabi ng totoo.)
pagkacryptic.(manhid lang ang recipient mo. oo nga. bakit ba hindi masabi sabi ng tao ang kanyang saloobin nang tuluyan?)
technology.(oo. kung saan namamanifest ang lahat. at kung saan malinlang ng tao ang kapwa tao sa tunay niyang saloobin.)

tapusin ko na ito. LETS TALK. I WANT TO CLEAR THINGS UP YOU KNOW IM HERE TO LISTEN. DONT BEAT YOURSELF UP. IM HERE.


p.s. hindi ako cryptic. hindi ka rin slow. manhid ka lang talaga. pero alam ko. sensitive ka. hindi ka tulad nila eh. and thats the precise reason why i.....